با چشمهای باز به زیرِ شن های دوریت فرو می روم،
دستانم رو به آسمان است،
سراغ تو را می گیرد،
کمی دیرتر بیایی، از دنیایت می روم...
نه اینکه بروم، پرتم می کنند...
نمی دانی چه محکم به تکه کلام هایت تکیه داده ام،
تکیه گاه که سهل است، پناهگاهِ من شده اند در این سرمای نامرد!
کاش گرمای وجودت را هم به ارث برده بودم...
مرا ببخش که دیوارِ بلند فاصله،
دستانت را از من دور کرده...
تنها می توانم دعاهایم را ببندم به پای قاصدکهایی
که گه گاه راهشان از این سو می گذرد..
کاش برسد آن روز
که دیگر نبینم روزگار، تو را آزار می دهد،
و اگر به کسی برنخورد، من هم باشم....
به سراغ من اگر می آیی
تند و آهسته چه فرقی دارد؟
تو به هر جور دلت خواست بیا!
مثل سهراب دگر، جنس تنهایی من چینی نیست،
که ترک بردارد،
مثل آهن شده است...
تو فقط زود بیا...
فقط زود بیا...
از آن روز به بعد
هر وقت دل تنگم، دلیلش را می دانم
ممنون از اینکه کمک کردی یکی از گمشده هایم را پیدا کنم
به دل نگیر بانو،
ولی کاش گمشده می ماندی تا اینکه پیدا شوی و بروی در گوشه خاطراتم بنشینی....