ای کاش بد بودی بانو،
شاید دیگر حداقل به انتظار بودنت نمی نشستم،
یا حداقل باد که رایحه ات را می آورد، باران را نمی آورد،
ولی حالا تو بد نیستی،
خوب تلاش می کنی که خودت را بد جلوه دهی،
ولی هر چقدر هم که شلاقِ سردِ بی توجهی را به سمتم نشانه بگیری،
حس می کنم گرمایت را...
با حضور اسمت در هر جای زندگیم،
با حضور یادت در گوشه کنارِ خاطرات،
با شنیدن ترانه ای که حوالی تو همیشه مرا آرام می کرد،
کاش یا بد بودن را یاد بگیری،
یا بیایی...
یا بیایی...
یا بیایی...........
می ترسم از روزی که کسی را دوست داشته باشم،
و آن کس تو نباشی بانو،
آنوقت است که خودم به جنگ با خودم خواهم رفت...
توی آهنگ ها سراغِ ردِپایی از خوابت را می گیرم بانو،
آنهایی که برای دلِ خودشان و شااااید هم دلِ دیگری می خوانند،
نمی دانند که چه ها می کنند با دلِ تنگِ خیس خورده ام ...
چه شیرین است نمناک شدنِ بالش هایم در خواب،
خوابی که حضورِ گرمت رویاییش می کند...